از مهم ترین و مؤثرترین راه های شناخت یکدیگر قبل ازدواج صحبت و گفت و
گوی رو در روی دختر و پسر است. لازم و ضروری است که دختر و پسر،
" مذاکره ی مستقیم " داشته باشند و در فضایی آرام و بدون
خوف و فشار از طرف دیگران، مسائل و نظرات خود را بررسی کنند. این گفت و گو
باید خونسردانه و با آمادگی قبلی باشد. بین تصمیم گفت و گو و انجام آن ،
باید فاصله باشد تا طرفین بتوانند خود را آماده کنند و آنچه را می خواهند
مطرح کنند، یادداشت نمایند.
اگر این مذاکرات ، چند جلسه و با فاصله ی زمانی بین جلسات باشد ، بهتر است .
به طور کلی ، هرچه" وقت " نیاز دارند، باید در
اختیارشان گذارده شود.
یکی از فایده های مهم این گفت و گوها این است که : از سخنان شخص و صحبت با
او، می توان تا حد زیادی به مکنونات درونی اش پی برد و از احوال و صفاتش
آگاه شد .
امیرمؤمنان (ع) دراین باره می فرمایند:
" انسان هرچه را در دل و درونش پنهان کند، از لغزش های زبان و حالت های چهره اش آشکار می شود!".
این یکی از اصول روان شناسی است که امام به این گونه بیان فرموده اند که :
مسائل پنهانی و احوال درونی انسان، گاهی از زبان او می پرد و گاهی قیافه و
حالات چهره اش به آن گواهی می دهد. و این دریچه ی خوبی برای راه یافتن به
درون و ضمیر باطن اشخاص است .
پدران و مادران – که سعادت فرزندانشان را می خواهند – باید آنان را در این
مسئله ی مهم یاری کنند و زمینه ی انجام آن را فراهم نمایند و آرامش لازم
را برایشان به وجود آورند. مبادا – خدای ناخواسته – از این کار جلوگیری
کنند و تعصب بی جا به خرج دهند. این گفت و گو ، از نظر اسلام و عقل ،
پسندیده است . مبادا از اسلام ، داغ تر شویم و از پیغمبر اکرم ، مسلمان تر!
بسیار دیده ایم که پدر و مادر دختر، از این گفت و گو ممانعت می کنند و این
کارشان را به حساب اسلام و غیرت می گذارند! در صورتی که اسلام و غیرت ،
حکم می کنند که وسائل سعادت و خوشبختی فرزندان را فراهم کنیم . و این گفت و
گو، در سعادت و تفاهم بین زن و شوهر ، تأثیر به سزایی دارد.
دستور کار جلسه!
موضوعات قابل طرح در این گفت و گو و مذاکرات ، مختلف است ؛ زیرا افراد ،
عقیده ها ، آرمان ها ، هدف ها و خواسته های آنان ، گوناگون هستند. اما بعضی
از مطالب، عمومی است و لازم است مطرح شود و روی آنها مباحثه صورت گیرد .
بنابراین بعضی از آنها را بیان می کنیم تا جوان بتوانند از آنها به عنوان
"دستور کار جلسه !" استفاده کنند:
1- بیان خط مشی کلی زندگی آینده
2- گفت و گو درباره ی اهداف آینده :
بیان هدف هایی که قصد دارند در زندگی آینده شان دنبال کنند. هدف ها و آرمان های علمی ، اخلاقی ، اجتماعی ، شغلی و...
3- بیان صادقانه صفات و اخلاق و خصوصیات خود
4- بیان خواسته ها و انتظارات طرفین از یکدیگر
5- بیان نظرات خود درباره ی چگونگی برخورد و رفتار و رابطه با خانواده و بستگان و خویشان یکدیگر
6- طرح نظرات خود درباره ی شیوه ی تربیتی فرزندان آینده
7- بیان عیب ها و نواقص و بیماری های خود ( دقت!)
اگر دختر و پسر، بیماری یا عیب و نقصی دارند، صادقانه و بدون کم و زیاد، به یکدیگر بگویند؛ زیرا:
اولاً : این کار، واجب است و پرده پوشی و مخفی کردن عیب ها ، "
تقلب " و " تدلیس" و " کلاه گذاری
" و" خیانت " محسوب می شود و حرام است.
ثانیاً: اگر از اول گفته شود، طرف مقابل ، یا او را با همان عیب می پذیرد و
یا رد می کند . اگر پذیرفت ، خود را برای تحمل آن آماده می کند و او را
انسانی صادق و بی تقلب و با شهامت می بیند و محبتش را به دل می گیرد و خود
را در آینده " فریب خورده" احساس نخواهد کرد . اما اگر
گفته نشود و بدون آگاهی طرف، وصلت صورت گیرد، در آینده از آن عیب و نقص
باخبر خواهد شد و خود را " فریب خورده " و "
خسارت دیده " و همسر و خانواده ی او را "
فریبکار" و " خیانتکار " می بیند ... و آن گاه
مشکلات فراوانی به بار خواهد آمد. محبت همسر از دلش بیرون می رود و کینه ی
اورا به دل می گیرد ؛ زیرا انسان نمی تواند فردی "
فریبکار" را دوست داشته باشد. اگر همین عیب و ایراد را قبلاً
صادقانه به او گفته بودند، ممکن بود بپذیرد ، اما حالا مسئله فرق می کند.
توجه!
بعضی از عیب ها و بیماری ها و اشتباهات گذشته ، که هیچ ربطی به حقوق همسر و زندگی آینده ندارد ، لازم نیست بیان شود.
اگر عیب و اشتباهی بوده و یا هست و نمی دانید به حقوق همسر و زندگی آینده
مربوط می شود تا بیان کنید، یا مربوط نمی شود تا بیان نکنید ، درچنین حالتی
با " راهنمایی دانا" مشورت کنید.
شروط و خواسته های " ناحق " را نپذیرید!
گاهی مشاهده می شود که دختر و پسر قبل از ازدواج شرط ها و خواسته هایی را
برای هم مطرح و بر یکدیگر تحمیل می کنند که ناحق است و طرف را از حقوق مسلم
و حتمی خود محروم و از او سلب اختیار می کند .
این شرط ها و خواسته های ناروا را به هیچ وجه نباید پذیرفت . اختیارات و
حقوقی را که خداوند به هرکدام از مرد و زن داده است ، نباید با پذیرفتن شرط
از دست داد . با خود نگویید : " فعلاً می پذیرم اما بعداً عمل
نمی کنیم. " زیرا پذیرفتن شرط تعهد می آورد . "المومنون
عند شروطهم" مؤمنان باید به شرط هایشان عمل کنند .
اختیارات و حقوق مرد و زن به دو گونه است : "مسلم و
واجب" و "غیر واجب" . درباره ی غیر واجب ها می
شود گذشت کرد و با شرط از آنها صرفنظر نمود. اما حقوق و اختیارات مسلم و
واجب را نباید به کسی واگذار کرد. خداوند از روی حکمت و مصلحت آنها را واجب
کرده است و از دست دادن آنها خلاف حکمت و مصلحت است و به زندگی لطمه می
زند و زندگی را از مسیر طبیعی خود منحرف می کند .